Bijna een jaar corona en ik stond aan de zijlijn. Vaak dacht ik, had ik ooit maar voor een medisch beroep gekozen, dan had ik ook mijn steentje kunnen bijdragen. Ik hoorde verhalen van vriendinnen in de thuiszorg, in ziekenhuizen, op vaccinatielocaties. Ze vertelden over hun zorgen, over de zorgen van patiënten en hun naasten, over uitvallen van collega’s, over puzzelen met diensten. Ze gingen ervoor met alle liefde, betrokkenheid en deskundigheid die ze in zich hadden. Mijn luisterend oor was het enige dat ik te bieden had. Mijn dochter meldde zich, nadat de horeca dicht moest en haar studentenbaantje stopte, bij de GGD voor als medewerker bron- en contactonderzoek. Sinds december belt zij wekelijks met tientallen jongeren en ouderen met een positieve coronatestuitslag. Nog steeds stond ik langs de zijlijn, totdat ik onlangs de opdracht kreeg om medewerkers van Zorggroep Apeldoorn te interviewen voor een terugblik op een jaar corona in hun verschillende verzorgingstehuizen. Enkele daarvan waren in december zwaar getroffen door het virus. Ik sprak met een arts, een geestelijk verzorger, verpleegkundigen, een partner van een bewoonster, een fysiotherapeut, een bewoonster en haar zoon, een gz-psycholoog. Allemaal deelden ze hun ervaringen en vertelden ze over hun hartverwarmende betrokkenheid bij de bewoners, bij de patiënten en hun familieleden en bij elkaar, hoe moeilijk de situatie vaak ook was. Saamhorigheid was een term die ik veel hoorde. Hun verhalen verschenen in een speciale coronakrant voor alle medewerkers van Zorggroep Apeldoorn. Fijn dat ik daaraan mocht bijdragen.
tekstschrijver – (eind)redacteur – communicatie
